محمد با لبخند دور شدن فرشاد را نگاه میکرد و در همان حال به او فکر میکرد و حالی که از او گرفته بود. در صورتی که فرشاد را خیلی دوست داشت،فرشاد برای او فقط یک هم دانشگاهی نبود ،بلکه بهترین دوستی بود که او در تمام زندگیه بیست و سه ساله اش برای خود شناخته بود البته فرشاد مستحق چنین دوست داشتنی بود دوستی ان دو از دوران دبیرستان شکل گرفته بود و تا ان لحظه که هردو در سال سوم دانشگاه تحصیل میکردند ادامه داشت.

فرشته .....فرشته .....فرشته ...وای چه خبر دلچسبی بود و به خاطر آ« حاضر بود تمام دارایی اش را به عنوان مژدگانی بدهد .از تصور دیدن فرشته از خود بی خود شده بود زیررا او را با تمام قلب و احساسش دوست داشت .محمد نفس عمیقی کشید و چشمانش را بست .

با وجودی که محمد جوان نجیبی بود و تا کنون در مورد علاقه اش کوچکترین حرفی نزده بود اما برای تمام اعضای خانواده آشکار بود که فرشته قسمت مسلم اوست و کسی در این مورد شک نداشت . محمد می دانست با تمام شدن دانشگاه م یتواند به آرزو ی دیرینش برسد که همان وارد شدن به جامعه مقدس پزشکی بود .همچنین می دانست دیری نخواهد کشید که با اتمام درس فرشته می تواند برای خواستگاری او اقدام کند . این برای او انتظاری طاقت فرسا و در عین حال شیرین بود .البته در این انتظار نه تنها محمد بلکه تمام اعضای خانواده سهیم بودندن .از جمله مادر محمد که خیلی دوست داشت هر چه زودتر عروس زیبایش را به منزل بیاورد .حتی مهدی و نرگس ،پدر و مادر فرشته نیز محمد را داماد خود می دانستنند و به وجود او افتخار می کردند .با وجودی که این علاقه و احساسات را پیش فرشته ابراز نمی کردند ،اما فرشته نیز به خوبی می دانست که تنها آرزوی پدر و مادرش این است که او ومحمد با هم ازدواج کنند .شاید فرشته هم می دانست که محمد شیفته و شیدای اوست و شاید او نیز آرزویش بود که همسری مانند او داشته باشد که گل سر سبد فامیل است .اما کسی چه می دانست سرنوشت برای آن دو چه خواسته است . محمد فقط امیدوار بود و خود را به دست تقدیر سپرده بود.او فرشته را در رویایش میدید و تصویر زیبای اورا در ایینه قلبش تماشا میکرد.فرشته به راستی جواهری کمیاب بود .پوست صورتش لطیفی و سپیدی گل یاس را به هیچ می انگاشت.

 چشمان ابی تیره اش به رنگ ابی دریای شمال در سپیده صبح بود .لبانش چون غنچه ای ناشکفته بود وموهای طلایی وبلندش به تلالو خورشید طعنه میزد. فقط کسانی که اورا دیده بودند میتوانستند اورا چنین توصیف کنند. فرشته به راستی زیبایی نفسگیری داشت و به حقیقت چون فرشته ای بود که از اسمان به زمین امده باشد.حرکاتش به قدری موزون وارام بود که گویی حدی برای ان نمیشد تصور کرد. البته نه فقط زیبا،بلکه جذابیت خاصی داشت که می توانست به راحتی روی دیگران تاثیر بگذارد.از همه مهمتر متانتی در وجود و رفتارش بود که دیگران را مجذوب حالتها و رفتارش میکرد.مهدی و نرگس،تنها دخترشان را به قدر دنیا میپرستیدند و تمام سعی خود را میکردند تا اورا راضی و خوشبخت ببینند.از نظر ان دو محمد تنها کسی بود که میتوانست فرشته را خوشبخت کندو بر همین اصل تمام خواستگاران او بدون اینکه حتی به منزل راه پیدا کنند یکی یکی جواب میشدند.محمد نیز در این بین خود را بی رقیب می دید.

محمد انقدر در تفکراتش غرق شده بود که نفهمید کی چشمانش گرم شده و به خواب عمیقی فرورفته است. وقتی از خواب برخواست ساعت چهار بعد از ظهر بود.با اینکه مدت زیادی نخوابیده بود اما از سستی و کرختی که اکثر اوقات بعد از خواب به او دست میداد خبری نبودو احساس سرحالی و نشاط میکرد.از اتاقش که بیرون رفت از سر و صدای اشپزخانه متوجه شد مادر به منزل برگشته است ومشغول تدارک شام شب میباشد. پله ها را دوتا یکی پایین امد و به طرف اشپزخانه رفت و در استانه ان مشغول تماشای مادرش شد.مهتاب از سایه ای که جولوی در افتاده بود سرش را بلند کرد و با دیدن محمد لبخند زد:

«ساعت خواب پسرم»
«سلام خسته نباشی مامان.»
«سلام عزیزم متشکرم چه عجب!»
«چطور؟»
«وقتی امدم دیدم خوابی»
«اره امروز کمی خسته بودم راستی مامان امروز این وروجک را نمیبینم؟»
مادر متوجه منظور محمد شد .با خنده گفت:«محبوبه را میگوی؟ بچه ام رفته خونه دوستش مهناز.در ضمن به من گفت به محمد بگو تا من بیایم حاضر باشه برویم بیرون.»
محمد با لذت خندید:«امان از این ته تغاری شیطون،میبینی مامان چجوری بلده منو سرکیسه کنه.»

مادر موضوع را میدانست ،زیرا محبوبه به او گفته بود،اما میخواست ا ز زبان محمد جریان را بشنود.با لبخندی دلنشین سرش را تکان داد و گفت :«خیر باشه چه خبره؟»
«هیچی از محبوبه رودست خوردم سر امدن دایی جان از شمال باید خسارت بدهم.» مهتاب با لبخند نگاه معنا داری به پسرش انداخت.«مادر جون یعنی این خبر اینقدر برای تو مهمه؟پس یادم باشه پنجشنبه جلوی در بایستم و خبرامدنشان را خودم به تو بدهم.اونوقت چی به من مژدگانی میدهی؟»
محمد با خنده جلو رفتو روی سر مادر خم شد و بوسه ای روی موهای او نشاند.«من جانم راتقدیم به شما میکنم و این ناقابل ترین چیز برای شماست.»

مهتاب نگاه پرمهری به او انداخت و در پاسخ گفت:«جانت بی بلا باشد پسرم،ذره ذره وجودم خوشبختی تو وخواهرانت را میطلبد.الهی زنده باشی و خوشبخت.»و برای اینکه محمد متوجه اشکی که در چشمانش شده بود نشودسرش را پایین انداخت و سر خودش را با خرد کردن هویج و سیب زمینی گرم کرد.
محمد از کلام مادر متاثر شد او میدانست که بعد از فوت پدر،مادر با تلاش مضاعفی که بر عهده گرفته بود این حقیقت را ثابت کرده است.در حالی که مقداری هویج خرد شده از ظرف بر میداشت،بوسه ای دیگر بر سر مادر زد و از آشپزخانه خارج شد تا به حمام برود واحساس نشاط بیشتری بکند.

وقتی از حمام خارج شد محبوبه را حاضر و اماده دید که روی مبلی نشسته و منتظر اوست و با دیدن محمد لبخند زد.
«سلام و عافیت باشد انشالله حمام دامادیه داداش جونمو ببینم.»
«ای کلک زبون باز!من فکر کردم که فراموش کردی،حالا نمیشه یه تخفیف دانشجویی به من بدی و از خیر این مانتو بگذری؟»
محبوبه با اینکه میدانست محمد جدی نمیگوید،اخمی کرد و با قیافه ناراحتی گفت:«نه معلوم است که فراموش نمیکنم ،یالله باید به قولت عمل کنی.»و با قهر سرش را برگرداند.
محمد از رفتار محبوبه که چون کودکی میمانست خندید و در حالی که با حوله موهایش را خشک میکرد گفت:«قهر نکن نی ین کوچولو شوخی کردم صبر کن الان حاضر میشوم.»

ساعت پنج ونیم بعد ازظهر بود که محمد همراه محبوبه برای خرید از منزل خارج شدند.مادر هم صورت خریدی به انان داد.محبوبهسر از پا نمیشناخت.چند ماهی بود کهبرای خرید مانتویی پولهایش را جمع میکرد وبا این بخشندگی محمد او میتوانستپولهایش را برای خرید کفشی که از پیش نشان کرده بود بدهد.انها هنوز سر خیابان نرسیده بودند که صدای بوق آشنایی توجه محد را به انطرف خیابان جلب کرد.به طرف صدا برگشت و با دیدن فرشاد دستش را تکان داد.محبوبه با دیدن فرشاد که پشت فرمان نشسته بود چنان نفسش بند امد که فکر کردهر لحظه ممکن است قلبش از حرکت بایستد.انتظار دیدن فرشاد انهم در ان زمان و درست سر خیابانشان را نداشت.

فرشاد خیابان را دور زد و درست جلوی پای ان دو ترمز زد و در حالی که لبخند دلنشین همیشگی اش را بر لب داشت،باصدای بلند گفت:« سلام محمد چطوری؟»
محمد خیلی دلش میخواست شوخی ظهر را باز ادامه دهد.اما با وجود محبوبه این کار را درست ندید.دستش راروی لبه پنجره گذاشت و سرش را خم کرد.«خوبم چه خبر از این طرفها؟»
فرشاد خم شد تا قفل در محمد را باز کند در همان حال گفت:«امده ام تا کتابهایی را که جا گذاشته بودی بدهم.خوب شد دیدمت مثل اینکه جایی میرفتی،درست است؟»

محمد نگاهی به محبوبه انداختکه چند قدم از او فاصله داشت و باز سرش را به طرف فرشاد چرخاند و با لبخند گفت:«اره سر یک شرط از محبوبه باختم،حالا دارم میروم جبران مکافات کنم.»
فرشاد به محمد اشاره کرد :«بیایید سوار شوید من شمارا میرسانم.»
محمد به اخلاق فرشاد اشنا بود و میدانست او تعارف نمیکندو اگر هم به چیزی کلید کند حتما باید انرا انجام دهد.محمد نگاهی به او انداخت .
«مطمئنی که کارنداری ؟ممکن است خیلی علاف شوی؟»وکمی صدایش را پایین آورد و ادامه داد:«من دارم می روم خرید برای یک دوشیزه خانم .خودت که خوب می دونی چقدر دیر پسندند.حالا خود دانی . اگر هم دوست داری تا نصف شب تو خیابون علاف بشی ،بسم الله.»
فرشاد خندید وبا سر اشاره کرد که سوار شوند .
محمد در عقب ماشین را باز کرد تا محبوبه سوار شود و خود نیز در صندلی جلو کنار فرشاد جای گرفت .

محبوبه با بدنی لرزان سوار شد و خود را روی صندلی عقب رها کرد و با صدایی که لرزش آن به خوبی مشهود بود به فرشاد سلام کرد .
فرشاد به عقب برگشت وبا لبخند جذابی سلام اورا پاسخ داد و پرسید :«خوب محبوبه خانم چطورید؟»

محبوبه با لکنت و درحالی که سرخ شده بود به آرامی گفت :«خـ..خوبم متشککرم.» واین لکنت بی موقع اورا از خودش متنفر کرد.با نیشگون محکمی که از پهلوی پایش گرفت ، نفرتش را نسبت به خودش نشان داد اما با وجود دردی که در پایش ایجاد شده بود هنوز ناراضی بود و در دل به خود ناسزا می گفت:«دختر? دست و پاچلفتی عقب مانده ،الحق که هنوز بچه ای ،الکن بدبخت خـ..خوبم.راستی که!مردهایی مثل فرشاد از دخترهای دست و پا چلفتی و لال خوششون نمی آد.

گرمای داخل خودرو و بوی ادکلن خوشبویی که فرشاد زده بود فضای دلچسبی را بوجود آورده بود .محبوبه از اینکه اینقدر به فرشاد نزدیک است ،احساس خوبی داشت واین حالت حس بدی را که از لکنت زبانش در هنگام سلام کردن در او بوجود آورده بود تحت تأثیر قرار داد.
فرشاد مشغول صحبت با محمد بود و محبوبه هر کلمه اش را به گوش جان می خرید.از آینه به چشمان روشن وابروهای بلند او خیره شده بود ودردل جذابیت و زیبایی اورا می ستود.

فرشاد برای پیچیدن به خیابانی به آینه نگاهی انداخت و در همان حال چشمش به محبوبه افتاد که به او خیره شده بود .برای محبوبه دیر بود تا چشمانش رابدزدد . به او لبخندی زد و پرسید:«خوب محبوبه خانم حالا چی از این برادر دست و دلبازت بردی؟»
محبوبه خیلی سعی کرد تا این بار بدون هول شدن پاسخ فرشادرا بدهد وبا اینکه تلاش می کرد تالحن صحبتش خیلی عادی باشد اما از لرزش صدایش می شد متوجه خیلی چیزها شد .
«محمد قرار است یک مانتو برایم بخرد.»
فرشاد با خنده بلندی به بازوی محمد زد وگفت :«ببینم محبوبه خانم ،منظورت مانتو با کفش و روسری و کیف دیگه ؟»
محبوبه لبخندی زد و به محمد که درحال تکان دادن سرش بود نگاه انداخت :«نه فقط مانتو .»

 
فرشاد با لحن شوخی گفت:«باباای والله یک مانتو که چیزی نیست ،شاید محمد می خواد خوشحالت کنه.مطمئن باش هم? این چیزها رو برات می خره . مگه نه محمد؟»
محمد نگاهی به فرشاد انداخت و گفت :«ببین می توانی خواهر سر به راه و مهربان من را از راه بدر کنی؟»
فرشاد ومحبوبه خندیدند و صحبت به مسیر دیگری افتاد . حالا محبوبه احساس می کرد دیگر در مقابل فرشاد احساس خجالت نمی کند و اکنون راحتتر می تواند با او همکلام شود .

سر چهارراه ولیعصرفرشاد از ایینه نگاهی به محبوبه انداخت و با لحنی صمیمی گفت:«خب کجا باید بروم؟»
محبوبه به محمد که او نیز منتظر پاسخ بود،وبه طرف او برگشته بود نگاهی کرد و گفت:«فرقی نمیکند فکر کنم مانتویی را کهمیخواهم بخرم همه جا داشته باشند.»
فرشاد رو به محمد کرد و گفت:«میخواهی برویم همانجایی که فرانک همیشه از آنجا مانتو میخرد؟»
محمد سوتی کشید و گفت:«نه قربانت،اون سر دنیا به خاطر یک مانتو؟این همه مانتو فروشی دست آخر یکیشمانتویی را که محبوبه دوست داشته باشد دارد.»و بعد دوباره رو به محبوبه کرد و از او پرسید:« نظر تو چیه؟»
محبوبه به علامت تایید حرف محمد سرش را تکان داد.

فرشاد جلوی مانتووفروشی بزرگی در میدان فاطمی نگه داشت.وهرسه پیاده شدند هنگامی که فرشاد پیاده می شد ،محمد به شوخی گفت:«خوب به سلامتی تو کجا تشریف میاوری؟»
فرشاد با خونسردی و بدون اینکه جا بخورد لبخندی زدوگفت :«من وکیل تسخیری محبوبه هستم تا بتواند حقش را کامل از تو بگیرد.»
محمد نیز با خنده سر تکان داد وگفت:«و تا خانه خرابم نکنی دست از سرم برنمیداری؟»
«کاملا درست است.»
محبوبه از اینکه فرشاد نام او را اینچنین صمیمی به زبان اورده بوددچار حس غریبی شده بود. فکر میکرد تمامی این اتفاقات را در خواب میبیند.

در تمام طول خرید فرشاد با انان همراه بود ودر مورد مدل مانتو و رنگ ان اظهار نظر میکرد.محبوبه حتی یادش رفته بود که قرار بوده مانتویی را که از قبل نشان کرده بود بخرد.و هرچه او میگفت محبوبه دربست تایید میکرد.
محمد کم کم کلافه شده بود و با خود فکر میکرد با وجود این همه مانتو چرا محبوبه یکی از انها را انتخاب نمی کند امابرای اینکه دل محبوبه نشکند حرفی نمی زد.هر مانتویی که محبوبه می پوشید با اخمهای فرشاد مواجه میشد.
«نه این خیلی گشاد است!»
«نه این خیلی بلند است!»
«نوچ رنگ ان به پوستت نمی اید!»
اصلا مدلش جالب نیست»

عاقبت در فروشگاهی فرشاد دست روی مانتویی گذاشت که درست مطابق میل محبوبه بود و محبوبهپس از امتحان کردن با ابروهای بازو لبخند فرشاد و محمد روبرو شد.
پس از خرید مانتو فرشاد از همان فروشگاه،روسری همرنگ مانتو محبوبه خرید و به او هدیه داد هر چند که دوست داشت پول مانتوی محبوبه را هم حساب کند ولیچون قراری بود که محمد با او داشت،درست ندید در این کار دخالت کند.
محمد پس از پرداخت پول مانتو نفس راحتی کشید و درحالی که لبخند میزد خطاب به فرشاد گفت :«یادم باشد هیچوقت قول خرید به کسی ندهم ،آن هم به یک دختر»

فرشاد درحالی که به محبوبه نگاه میکرد گفت:«اما من برعکس از گشتن توی فروشگاه لذت می برم خیلی دوست داشتم اخلاق فرانک هم مثل محبوبه بود.
محبوبه که زیر نگاه فرشاد رنگ به رنگ می شد سرش را زیر انداخت و با صدای آرامی گفت :من از شما متشکرم، سلیقه خوب شما قابل تقدیراست.
فرشاد به محمد نگاهی کرد و با خنده گفت : قابلی نداشت.
محمد با اخم تصنعی سرش را تکان داد : هی روزگار می بینی ؟ پول از جیب ما رفته تشکرش نصیب کس دیگری می شود. خوبه دیگه!

 محبوبه با خنده به محمد نگاه کرد که با حالت قهر به او می نگریست.جلو رفت و روی پا بلند شد و بوسه ای روی گونه محمد گذاشت : داداش جون خیلی متشکرم.
محمد دستش را بر پشت محبوبه گذاشت و هر سه با هم از در فروشگاه بیرون آمدند.جنب فروشگاه کافی شاپ کوچکی بود که با توجه به سردی هوا نوشیدن شیرکاکائوی داغ می چسبید.پس از آن فرشاد آن دو را به منزل رساند و با وجود اصرار محمد که او را به منزل دعوت می کرد فرشاد نپذیرفت و پس از خداحافظی از آنان جدا شد.

محبوبه آن قدر ایستاد تا خودرو فرشاد در پیچ خیابان از نظرش ناپدید شد و ناگهان با صدای محمد به خود آمد:محبوبه چرا خشکت زده ، بیا دیگه. و بعد در حالی که مانتو و روسری اهدایی فرشاد را به خود می فشرد همراه با محمد به منزل رفت.پس از شام وقتی در اتاقش تنها شد مانتو و روسری را جلوی رویش گذاشت و تا نیمه شب در حالی که به آنها خیره شده بود در افکار شیرینی غرق بود وقتی به خود آمد که شب از نیمه گذشته بود با اینکه هنوز خوابش نمی آمد اما از فکر فردا و رفتن به مدرسه و خستگی و خواب آلودگی سر کلاس درس از جا برخاست تا به رختخواب برود اما پیش از آن مانتو و روسری را در کمد لباسش آویزان کرد و دستی به آن کشید و با خود گفت : امروز یکی از بهترین روزهای زندگی ام بود.

ادامه دارد...