مراقب رفتارتون با بعضی آدما باشید : 
اونایی که وقتی ناراحتید هر کاری میکنن که خنده بیاد رو لبتون
وقتی حرف دارید با دقت بهتون گوش میدن تا سبک شید

وقتی عصبانی میشید تحملتون می کنند و هیچی نمیگن

وقتی درد دارید همدردتون میشن 
اینا دقیقا کسانی هستن که وقتی میان تو زندگی قشنگترش میکنن 

پس حواستون باشه گمشون نکنید که دوباره میشید آدم تنهای سابق

می دانی..؟ 
آدم های ِ ساده.. 
ساده عاشق می شوند.. 
ساده صبوری می کنند.. 
ساده عشق می وَرزَند.. 
ساده می مانند.. 
اما سَخت دِل می کنند.. 
آن وقت که دل ِ می کنند.. 
جان می دَهند.. 
سخت میشکنند.. 
سخت فراموش میکنند.. 
آدم های ِ ساده

استادى از شاگردانش پرسید:
چرا ما وقتى عصبانى هستیم داد می‌زنیم؟ چرا مردم هنگامى که خشمگین هستند صدایشان را بلند می‌کنند و سر هم داد می‌کشند؟
شاگردان فکرى کردند و یکى از آن‌ها گفت:
چون در آن لحظه، آرامش و خونسردیمان را از دست می‌دهیم

استاد پرسید:
این که آرامشمان را از دست می‌دهیم درست است امّا چرا با وجودى که طرف مقابل کنارمان قرار دارد داد می‌زنیم؟ آیا نمی‌توان با صداى ملایم صحبت کرد؟ چرا هنگامى که خشمگین هستیم داد می‌زنیم؟
شاگردان هر کدام جواب‌هایى دادند امّا پاسخ‌هاى هیچکدام استاد را راضى نکرد.
سرانجام او چنین توضیح داد:
هنگامى که دو نفر از دست یکدیگر عصبانى هستند، قلب‌هایشان از یکدیگر فاصله می‌گیرد. آن‌ها براى این که فاصله را جبران کنند مجبورند که داد بزنند.
هر چه میزان عصبانیت و خشم بیشتر باشد، این فاصله بیشتر است و آن‌ها باید صدایشان را بلندتر کنند.
سپس استاد پرسید:
هنگامى که دو نفر عاشق همدیگر باشند چه اتفاقى می‌افتد؟

ادامه مطلب...

امشب تمام حوصله ام را دریک کلام کوچک درتو خلاصه کردم:

ای کاش میشد یکبار

فقط همین یکبار

 تکرار میشدی تکرار

ولی افسوس...

 برای دلم گاهی مادری مهربان می شوم

دست نوازش برسرش میکشم ومیگویم:

غصه نخور، می گذرد...

برای دلم گاهی پدر میشوم وخشمگین می گویم:

بس کن دیگر، بزرگ شدی...

گاهی هم دوستی میشوم مهربان

دستش را می گیرم

می برمش به باغ رویا

 دلم ازدست من خسته است...

بس کن ساعت

دیگه خسته شدم

آره من کم آوردم

خودم میدونم که دیگه نیست

اینقدر باصدات نبودنش روبه رخم نکش!

من آن فانوس خاموشم، دگر روشن نخواهم شد 

دگر در جمع شادیها، نشان از من نخواهی دید

من آن اشکم که در چشم جوانی خسته و مایوس می غلتد.

چه آرام و صبور در کنج غم، در فکر و رویاها فرو رفته

گلویش مملو از بغضی گره خورده. نمی داند کدامین درد را مهمان کند امشب!

گناهش چیست؟ عشقی پاک! و این پاداش احساسش

به اوج لحظه خواهش دلش هم گریه می خواهد

دریغ از اشک حتی قطره ای بهر تسلایش.

دلش روی زمین مانده  دلش زخمی ترین دلهاست، از دست عزیزانش نه دشمن، بلکه جانانش.

نگاهی خسته و غمخورده بر در

انتظاری بیهوده را طی می کند امشب و فردایی ندارد

تا به امیدش، شب سرد و غروب تنگ را فردا سحر سازد.

کنون ای نازنین گر قصه را خواندی

بدان در شهر درد آلود، در این غربت، گرفتارم

دلم غمگین و بیماراست و با این درد و دلتنگی که از یاران به دل دارم

 زجانم دوستت دارم