شهادت دخترسه ساله امام حسین(ع)، حضرت رقیه خاتون(س) را به همه عاشقان آن حضرت تسلیت میگم

عمه جان این  سر منور را کمکم می کنی که  بردارم؟!

شامیان ای حرامیان دیدید راست گفتم که من پدر دارم!

ای پدر جان عجب دلی دارم ای پدر جان عجب سری داری

گیسویم  را به  پات می  ریزم تا  ببینی  چه  دختری  داری

ای که جان سه ساله ات بابا به نگاه تو بستگی دارد

گر به پای تو بر نمی خیزم چند جایم شکستگی دارد

آیه های نجیب و کوتاهم شبی از ناقه ها تنزل کرد

غنچه های شبیه آلاله روی چینهای دامنم گل کرد

هربلایی که بود یا می شد به سر زینب تو آوردند

قاری من چرا نمی خوانی؟! چه به روز لب تو آوردند؟!

چشمهای ستاره بارانم مثل ابر بهار می بارد

من مهیای رفتنم اما ... خواهرت را خدا نگه دارد

دریا صدا زد ای لبت عطشان، من آبم               آبی بنوش ای آتشت کرده کبابم
عباس گفت ای آب حاشا کز تو نوشم              آید صدای ناله ی اصغر به گوشم
دریا صدا زد ساقی عطشان که دیده؟           ای بحر را هم داده آب از اشک دیده
عباس گفت ای آب آتش شو به کامم             پیداست در تو عکس لب های امامم
دریا صدازد تا کنی یاریّ عترت                از من دهانی تر کن ای دریای غیرت
عباس گفت از تشنگان شرمنده هستم                  آخر نگاه فاطمه باشد به دستم
دریا صدا زد تو همه هستِ حسینی           نیرو بگیر از من که خود دستِ حسینی
عباس گفتا اوست مولا، من غلامم                   بی او بُوَد آب روان آتش به کامم
دریا صدا زد ای زده آتش به هستم              من چون تو برداغ لب تو تشنه هستم
عباس گفتا تشنه تر از تو رباب اس          در سینه اش آتش به جای شیر ناب است
دریا صدا زد گر نمی نوشی زمن آب        آب از چه همره می بری با این تب و تاب
عباس گفتا وعده دادم بر سکینه                             تا آب آرم بهر گل های مدینه
دریا صدا زد ای همه ایثار و صبرت                زیبد که تا محشر بگردم دور قبرت

ای مرا آشفته کرده حال تو                  دیده و جان و دلم دنبال تو
عزم وصل حق تعالی کرده ای              ترک جان یا ترک بابا کرده ای
روح من با این شتاب از تن مرو          ای تمام عمر من بی من مرو
کم زهجر خویش قلبم چاک کن             باز گرد از دیده اشکم پاک کن
راه غم بر قلب تنگم باز شد               غربتم با رفتنت آغاز شد
ای دل صد پاره ام پیراهنت                اشک ثار الله وقف دامنت
می روی این قوم سنگت می زنند         گرگ های کوفه چنگت می زنند
صبر کن بابا تماشایت کنم                  سِیر حسن و قدّ و بالایت کنم
بعدِ عمری حاصل من داغ توست          جان بابا قاتل من داغ توست
عهد من با دوست عهدی محکم است     هر چه بینم داغ در این ره کم است
عهد بستم تا که قربانت کنم                غرق خون تقدیم جانانت کنم
عهد بستم تا که درراه خدا                 عضوعضوت را کنند از هم جدا
زخم تو مشکل گشایی می کند              مرگ از تو دلربایی می کند
من خلیل الله، تو اسماعیل من              داغ تو تسبیح من تهلیل من
جسم مجروحت گلستان من است           فرق خونین تو قرآن من است
خون گلاب وخاک صحرا مُشک توست    آبروی من دهان خشک توست
زخم ما را خنده بر شمشیر هاست          چشم ما چشم انتظار تیرهاست
گرچه خشک ازتشنگی لب های توست     رو که جدم مصطفی سقای توست
ما به راه دوست هستی باختیم              بعد از آن در قلب دشمن تاختیم

داستانی که دراین قسمت واستون میذارم درمورد بزرگی اقا ابالفضل العباس بوده وکاملا واقعی است و نقل شده ازمترجم کتاب تفسیر المیزان می باشد:

شخصی بود به اسم علی که تومحله ای درهمدان  بنام گندآب زندگی میکرد وچون تواین محله بود بهش میگفتن علی گندآبی. اون قیافه بسیار زیبا وخوشگلی داشت،چشمای زیبا،موهای بور ویه کلاه پشمی هم سرش میکرد که زیباییش بیشتر توچشم میخورد. یه ادم لات بود ولی یکم مرام ومعرفت هم ته دلش داشت. یه روزجلوی قهوه خونه نشسته بود وداشت قلیون میکشید، یه وقت دید یه خانومی که تازه شوهرکرده وایساده داره بهش نگاه میکنه.علی هم تیپی زده، خوشگله دیگه. علی گندابی بلندشد موهاشو بهم ریخت کلاهشو پرت کرد وگفت علی خجالت نمیکشی خودتو یجوری درست کردی که ناموس مردم به تو نگاه میکنه؟!

ادامه مطلب...